Η έμφυλη βία έχει και την κρατική της διαχείριση

Αναδημοσίευση από το έντυπο δρόμου antifa V, τεύχος 01 (12/19), που μοιράζεται στα ανατολικά.

Σε μια περίοδο όξυνσης της έμφυλης βίας και καταπίεσης, και με πλήθος περιστατικών βιασμών ακόμα και γυναικοκτονιών να βλέπουν το φώς της δημοσιότητας, η αναθεώρηση του άρθρου 336 του νόμου για τον βιασμό εντάσσεται σε μια συνολικότερη προσπάθεια «εκσυγχρονισμού» του ποινικού κώδικα, δηλαδή προσαρμογής του στις νέες συνθήκες του ταξικού πολέμου.

Στην Ελλάδα, αλλά και παγκόσμια, η νομοθετική κατοχύρωση πάγιων αιτημάτων του φεμινιστικού αλλά και του ΛΟΑΤΚΙ κινήματος (άμβλωση, ταυτότητα φύλου, σύμφωνο συμβίωσης) ήταν πάντοτε αποτέλεσμα μακρόχρονων σκληρών αγώνων. Ακόμα και αυτή, όμως, η κατοχύρωση ποτέ δεν ήταν αθώα. Οι κρατικές διευθετήσεις είναι πάντοτε διευθετήσεις της καταπίεσής μας.

Έτσι και τώρα, με την αναθεώρηση του νόμου για τον βιασμό, αναγνωρίζεται μεν ο παράγοντας της συναίνεσης, αλλά εισάγεται και μια γκρίζα ζώνη διαβάθμισης και σχετικοποίησής της. Στο τέλος, για κάθε ιδιαίτερη περίπτωση, θα αποφαίνεται στην πράξη η «τυφλή» ταξική πατριαρχική δικαιοσύνη τους. Και ξέρουμε καλά ότι η πρακτική εφαρμογή είναι πολύ χειρότερη από τον νομικό κανόνα.

Το φεμινιστικό κίνημα ανέδειξε την έμφυλη βία, και τον βιασμό ειδικότερα, συνδέοντάς τα με την κοινωνική συνθήκη που τα εκτρέφει και τα διαιωνίζει, το ίδιο το πατριαρχικό καπιταλιστικό σύστημα με τις έμφυλες και κοινωνικές ανισότητες και διακρίσεις του. Κι αυτό το έκανε με τη δική του γλώσσα της καθημερινής εμπειρίας και πάλης, γλώσσα ξένη σε αυτήν του νομοθέτη και του δικαστή, και των λοιπών συστημικών φορέων που διατάσσονται γύρω τους. Η κρατική και θεσμική μεσολάβηση αποσκοπούν στην εξομάλυνση και τη συγκάλυψη. Ο λόγος, αντίθετα, γύρω από τον βιασμό οφείλει να είναι λόγος πολεμικός, να εκφράζει τα δικά μας βιώματα στον δρόμο, στη δουλειά, στις συλλογικότητές μας, στις διαπροσωπικές μας σχέσεις. Ο βιασμός είναι μια από τις πιο βάρβαρες απολήξεις της έμφυλης βίας, και η έμφυλη βία στις κοινωνίες μας είναι ο κανόνας και όχι η εξαίρεση.

Το κρατικό αφήγημα που εγκλωβίζει τον βιασμό σε ιδεολογήματα, μη τοποθετώντας τον στις πραγματικές του διαστάσεις, και εξαντλώντας την πάλη εναντίον του στον εκσυγχρονισμό της κρατικής νομοθεσίας, οδηγεί τελικά στη σχετικοποίηση και υποτίμηση της ίδιας της εμπειρίας του βιασμού. Το φεμινιστικό κίνημα, κατά τη γνώμη μας, δεν είναι χρήσιμο όταν απευθύνει προτάσεις σε νομοθέτες και υπουργούς, και κάνει lobbying έξω από τη Βουλή. Είναι χρήσιμο όταν διατηρεί την αυτονομία του και επιτίθεται στις ισχύουσες κοινωνικές συνθήκες. Ο ορισμός του βιασμού και οι όροι πάλης εναντίον του είναι μια μάχη συλλογική, καθημερινή, χωρίς κρατικούς διαμεσολαβητές και πάτρωνες.