Εκδήλωση–Συζήτηση
Παρασκευή 10/05
7.00 μμ
Πολυτεχνείο (Πατησίων), κτίριο Γκίνη, αμφιθ. 18
Η συνέλευση για έναν αντιπολεμικό συντονισμό αποτελεί ένα εγχείρημα συνέυρεσης μελών δύο αντιφασιστικών και μιας αντιπολεμικής συλλογικότητας (Autonome Antifa, Αντιφασιστική Πρωτοβουλία Βύρωνα, Αντιπολεμική Διεθνιστική Κίνηση) και ατόμων. Όσοι/ες έχουμε επιμείνει ύστερα από την αρχική περίοδο πλέον συγκροτούμαστε στη βάση της κατανόησης από όλες τις πλευρές του κρίκου που ενώνει τον πόλεμο με τον φασισμό που δεν είναι άλλος από το ελληνικό κράτος και την παραγωγή και αναπαραγωγή της εθνικής ενότητας. Η σχέση αυτή πόλεμου, φασισμού, κράτους, εθνικής ενότητας είναι η συνθήκη με την οποία βρισκόμαστε συνεχώς αντιμέτωποι/ες τόσο ως κοινωνικά όσο και ως πολιτικά υποκείμενα ενώ παρατηρούμε ότι αποτελεί έλλειμμα του ευρύτερου ανταγωνιστικού κινήματος μια στοχευμένη ανάλυση και πρακτική που να απαντά σε αυτήν. Στο πλαίσιο αυτό εκτιμάμε ως πολύτιμη την ανταλλαγή κινηματικών εμπειριών και τη δημιουργία πολιτικών σχέσεων μέσα από την ειλικρινή και επίμονη συζήτηση πάνω στα φαινόμενα αυτά, ενώ παραμένει έλλειμα και όριο μας ο ορίζοντας της πρακτικής και της κοινωνικής γείωσης.
Έχουμε κατακλυστεί με ρεπορτάζ για τον φασισμό σε ξένες χώρες, και για τις προσπάθειες της «Δημοκρατίας» να τον αντιμετωπίσει, στην Ευρώπη και αλλού. Όμως εμείς μένουμε στην Ελλάδα, και έχουμε αποκτήσει τα τελευταία χρόνια των εντατικών καπιταλιστικών αναδιαρθρώσεων μια χρήσιμη πολιτική εμπειρία. Η ραγδαία ανάπτυξη του φασισμού στην ελληνική κοινωνία τα τελευταία χρόνια συνέβη μέσα στην αγκαλιά της Ελληνικής Δημοκρατίας. Με την ενεργό συμμετοχή κάποιων ελλήνων πολιτών και του κράτους τους, στη βάση των υλικών, ταξικών συμφερόντων τους.
Το ελληνικό κράτος είναι ο κοινός παρονομαστής τόσο τη ελληνικής δημοκρατίας όσο και των φασιστικών πρακτικών. Ένα ελληνικό κράτος που παρουσιάζεται πάντα ως αμυντικό, αδύναμο, υποτελές, όμως η δική μας αντίληψη είναι διαφορετική. Όλα αυτά συμβαίνουν ενώ η πολεμική μηχανή του ελληνικού κράτους στρέφεται ενάντια στους/στις καταπιεσμένους/ες.
Η Ελλάδα κλείνει μεγάλες ενεργειακές συμφωνίες, επιδιώκοντας να αποτελέσει έναν πλανητικής σημασίας ενεργειακό κόμβο στο χώρο της Νοτιοανατολικής Μεσογείου. Στα Βαλκάνια, έχει αναλάβει τη φύλαξη του εναέριου χώρου Βουλγαρίας και της Αλβανίας, και του Μαυροβουνίου, πλέον και της Δημοκρατίας της Μακεδονίας, στο πλαίσιο της συμφωνίας των Πρεσπών, με την οποία ο ελληνικός καπιταλισμός εδραιώνει στρατιωτικά, μαζί με τις ΗΠΑ, την κυριαρχία των ελληνικών επενδύσεων. Με την Τουρκία, η Ελλάδα ανταγωνίζεται αλλά και συνεργάζεται. Η ελληνική προκλητικότητα στο Αιγαίο εκδηλώνεται με την αξίωση επέκτασης των χωρικών της υδάτων από τα 6 στα 12 μίλια, διπλασιάζοντας έτσι τα κρατικά της σύνορα και απειλώντας σε στρατιωτική εμπλοκή με την Τουρκία. Το φόντο του ανταγωνισμού βρίσκεται στην ΑΟΖ της Κύπρου και στο Καστελλόριζο, στον ανταγωνισμό για τις εξορύξεις. Παράλληλα, όμως, υπάρχει και η συνεργασία με την Τουρκία: στον πόλεμο κατά των των μεταναστών/μεταναστριών και της τρομοκρατίας, στην κοινή συμφωνία Ελλάδας-Τουρκίας-Ε.Ε, και στον Διαδριατικό Αγωγό φυσικού αερίου (TAP) με υπεύθυνο ασφαλείας των πρώην αρχηγό ΓΕΣ Μανωλά.
Καρπός του κοινού ανθρωπιστικού έργου της συμφωνίας Ελλάδας-Τουρκίας-Ε.Ε είναι τα δολοφονικά στρατόπεδα συγκέντρωσης-hot spot, στρατόπεδα που έχουν οδηγήσει στην σωματική εξόντωση, ακόμα και στον θάνατο, χιλιάδες μετανάστες και μετανάστριες, με στρατόπεδο «πρώτης υποδοχής» την ελληνική Μόρια. Επιπλέον, ο φράχτης του Έβρου, το ελληνικό λιμενικό, η Ευρωπαϊκή Ένωση και η FRONTEX φροντίζουν καθημερινά χιλιάδες πρόσφυγες πολέμου να μην μπορούν να γλιτώσουν από τον πνιγμό στο Αιγαίο. Αν όχι πνιγμό ή εγκλεισμό σε ελληνικό έδαφος, οι μετανάστες και οι μετανάστριες αντιμετωπίζουν ακραία ισλαμοφοβία, ταξική εκμετάλλευση, ρατσισμό, πολύ συχνά καταδίκες για κινητοποιήσεις διαμαρτυρίας τους, όπως πρόσφατα στην Ορεστιάδα, σεξισμό που φτάνει μέχρι τη τριπλή γυναικοκτονία με στρατιωτικού τύπου μαχαίρι, όπως συνέβη πρόσφατα στον Έβρο.
Αν υπάρχει ένα σημείο απόλυτης σύμπτωσης και συνεργασίας δημοκρατίας και φασισμού, αυτό είναι η ελληνική αστυνομία και ο ελληνικός στρατός, με την αστυνομία σταδιακά να μετατρέπεται σε ειδικό στρατό και ο στρατός σε ειδική αστυνομία. Οι δολοφονίες του Αλίμ Αμπντούλ Μάναν, του Σαχζάτ Λουκμάν, του Παύλου Φύσσα, του Ζακ Κωστόπουλου, του Πετρίτ Ζίφλε, η εξαφάνιση του Εμπουκά Μαμασουμπέκ μετά τον θάνατό του μέσα στο ΑΤ Ομόνοιας, με ξεκάθαρα φασιστικά κίνητρα, τα πογκρόμ κατά των μεταναστών και οι πλάτες στους ναζιστές από τα τοπικά αστυνομικά τμήματα στις γειτονιές, οι οργανωμένες φασιστικές αντιλήψεις εντός του στρατού σε ηγετικά κλιμάκια και ειδικά σώματα, όπως οι εθνοφυλακές, όλα αυτά δείχνουν πόσο αιματηρή, αλλά και πόσο στενή, έχει ήδη γίνει η συνεργασία ελληνικής δημοκρατίας και φασισμού.
Ψυχή όλων αυτών των μηχανισμών είναι κάποια ελληνικά υλικά συμφέροντα. Στην καρδιά της Αθήνας και της μαζικής συγκέντρωσης του προλεταριάτου και των μεταναστών/στριων, δραστηριοποιείται ένα διόλου αμελητέο κομμάτι των αφεντικών που πλουτίζουν από τη σκοτεινή πλευρά αξιοποίησης της εργασιακής δύναμης: εμπόριο ναρκωτικών, καταναγκαστική πορνεία, κλεπταποδοχή, real estate. Εκεί ζει και δουλεύει ο πάτος της εργατικής τάξης που έρχεται καθημερινά αντιμέτωπος με μια συστηματική βία που φτάνει μέχρι την εξόντωση. Τα παραπάνω δεν είναι κατά κανέναν τρόπο ακροδεξιές παρεκκλίσεις. Όπως παρέκκλιση δεν είναι να συγκυβερνά η αριστερά μ’ ένα τμήμα του εγχώριου φασισταριού, το οποίο διαθέτει ένα αρκετά γερό πάτημα στα ένοπλα σώματα, κάνει παρελάσεις με τις στρατιωτικές λέσχες εφέδρων και εκτελεί πογκρόμ με αστυνομική άδεια στις γειτονιές. Στην πραγματικότητα όλα αυτά είναι πτυχές του σύγχρονου ελληνικού φασισμού, χωρίς αλλά και με σβάστικα, που συνυπάρχει με τη δημοκρατία και αξιοποιείται απ’ αυτήν.
Συνέλευση για έναν Αντιπολεμικό Συντονισμό
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου