Οργανωμένη λήθη μέσω πλημμύρας πληροφοριών

(Αφίσα που κολλιέται τον Ιούλη στα ανατολικά)

Πώς γίνεται το θαύμα αυτό;

Η εκστρατεία απαξίωσης των ζωών μας, στην οποία επιδίδονται τα αφεντικά μας, για κάποιες/ους ανάμεσά μας σημαίνει πολλά παραπάνω από μια μείωση μισθού. Οι νεκροί, όμως, της τάξης μας, και όσων δεν χωράνε στον εθνικό κορμό, συνήθως μένουν ανώνυμοι στον δημόσιο λόγο. Ο θάνατος ενός εργάτη, με χαρτιά ή χωρίς, στον χώρο εργασίας του, βαφτίζεται «εργατικό ατύχημα». Ο θάνατος ενός μετανάστη χωρίς χαρτιά σε ένα ΑΤ απασχολεί ένα δελτίο τύπου της Ελληνικής Αστυνομίας. Η αυτοκτονία ενός απολυμένου με χαρτιά βαφτίζεται «τραγικό συμβάν». Κι εκεί συνήθως μπαίνει η τελεία.

Υπάρχουν, όμως, και φορές όπου οι νεκροί μας προσφέρονται ως καύσιμο για να λειτουργήσουν αποδοτικότερα οι μηχανές της απαξίωσής μας. Είναι τότε που ο θάνατος των ταξικών μας αδελφών εντάσσεται σε αυτήν την πλημμύρα «γεγονότων» που κατακλύζει την «επικαιρότητά» μας. Είναι τότε που καλούμαστε να τιμήσουμε τη μνήμη των νεκρών μας πατώντας like σε μια ανάρτηση, ή συμμετέχοντας σε κάποιο πανηγύρι «μνήμης», οργανωμένο συνήθως από την αριστερά του κεφαλαίου και του κράτους, ακριβώς για να ξεχάσουμε την κοινωνική πραγματικότητα που μυρίζει θάνατο για την τάξη μας, και να συμφιλιωθούμε μαζί της.

Η «επικαιρότητα» φτιάχνεται από «γεγονότα» που έχουν ήδη διαμορφωθεί κατά τρόπο ώστε να μαθαίνουμε να ξεχνάμε, και να μην μπορούμε να καταλάβουμε, επίσης, τι μας γίνεται. Πίσω από τα «γεγονότα» που μας σερβίρονται καθημερινά στις οθόνες μας πάντοτε αυτοί οι οποίοι, κατά βάθος, μάς μιλάνε είναι οι μπάτσοι, οι στρατηγοί, οι υπουργοί, οι εργοδότες, τα μικρά και μεγάλα αφεντικά μας. Και πάντοτε αυτό που συστηματικά επιδιώκουν και οργανώνουν είναι η απόκρυψη της πραγματικής ιστορίας των γεγονότων.

Είναι μέσα από αυτά τα φίλτρα που όταν δολοφονήθηκε ο Ζακ Κωστόπουλος χύθηκαν μεν πολλά δάκρυα, αλλά δεν έγινε καμιά κουβέντα για το πώς λειτουργεί το ανοιχτό στρατόπεδο συγκέντρωσης που ονομάζεται «κέντρο της Αθήνας». Κατά τον ίδιο τρόπο, όταν «εξαφανίστηκε» ο Εμπουκά Μαμασουμπέκ στο ΑΤ Ομόνοιας, πάλι χύθηκαν δάκρυα, αλλά αποσιωπήθηκε το καθεστώς σχεδόν ολοκληρωτικής κυριαρχίας υπό το οποίο ζουν, εδώ και χρόνια, οι μετανάστ(ρι)ες χωρίς χαρτιά. Και όταν σκοτώθηκε, κυνηγημένη από σεκιουριτάδες, η Γκαϊανέ Κασαρτζιάν, στο Γενικό Κρατικό Νίκαιας, έγινε χαμός στα social media, αλλά όχι για όλα αυτά που εδώ και χρόνια συμβαίνουν στα νοσοκομεία: τις σχέσεις μαφίας-κράτους, τις εργολαβίες security-καθαριότητας, τα σωματεία μόνο για «νόμιμους». 

Το θαύμα αυτό της οργανωμένης λήθης θα εξακολουθεί να μας εκπλήσσει, όσο δεν προσπαθούμε να μαζέψουμε τα κομμάτια μας και να οργανώσουμε τις αρνήσεις μας. Οι νεκροί μας θα μένουν άκλαυτοι, όσο πατάμε κουμπιά σε πληκτρολόγια ή κατεβαίνουμε σε πανηγύρια που στήνονται ακριβώς για να μαθαίνουμε να ξεχνάμε, αντί να προσπαθήσουμε συλλογικά να κατανοήσουμε αυτόν τον κόσμο ως μια μηχανή καταστροφής, απαξίωσης, και ταξικού πολέμου.

Αντιφασιστική Πρωτοβουλία Βύρωνα

07/19