Ο Μίκης απέκτησε πολλά καινούρια αδέλφια …

(Εφημερίδα τοίχου που κολλιέται στον Βύρωνα και το Παγκράτι, Φλεβάρης 2017)

Ο Μίκης απέκτησε πολλά καινούρια αδέλφια …

(και όλα τους στοιχίζονται απέναντί μας)

Σε μια συγκυρία όπου δεν κινείται τίποτα εκτός από τα αφεντικά μας, τα οποία συνεχίζουν απτόητα την επίθεση εναντίον μας, χιλιάδες άνθρωποι τυλιγμένοι με ελληνικές σημαίες βγήκαν στους δρόμους να διαδηλώσουν για το πώς πρέπει να ονομάζεται μια γειτονική χώρα.

Άλλη μια φορά, τα τελευταία χρόνια, κομμάτια της κοινωνίας ταυτίζονται με το κράτος τους, ναι, το ίδιο εκείνο κράτος που καθημερινά οργανώνει την υποτίμηση των ζωών μας. Στο όνομα εξωτερικών, φανταστικών απειλών καλούμαστε να ξεχάσουμε τον πραγματικό, καθημερινό, εσωτερικό ταξικό πόλεμο. Άλλη μια φορά, το ελληνικό κράτος χρησιμοποιεί τις «λαϊκές μάζες» ως μαξιλαράκι υποστήριξης των τσαμπουκάδων του και ως διαπραγματευτικό χαρτί για τις επιδιώξεις του στα Βαλκάνια και την Ανατολική Μεσόγειο.

Κατηγορώντας τη Δημοκρατία της Μακεδονίας για πιθανό αλυτρωτισμό, είτε στη βάση συνταγματικών άρθρων είτε στη βάση εθνικιστικών κορώνων που επιλεκτικά παρουσιάζονται στα ελληνικά ΜΜΕ, αποκρύπτεται ποιος είναι ο πραγματικά ισχυρός στην περιοχή.

Το ελληνικό κράτος, παρά την πρόσφατη κρίση του, δεν είναι παρίας ούτε προτεκτοράτο κανενός:

Χαράσσει και ακολουθεί τις δικές του μακροπρόθεσμες στρατηγικές, σε συντονισμό με τους Ευρωπαίους συνεταίρους του, αξιοποιώντας τη συμμετοχή του στο ΝΑΤΟ, ενισχύοντας τη μακρά συμμαχία του με τις ΗΠΑ, αλλά και διαμορφώνοντας δικούς του, πιο εστιασμένους, άξονες συμμαχιών, εκμεταλλευόμενο, όσο κάθε φορά του το επιτρέπουν οι διεθνείς συσχετισμοί, τις συγκυριακές στοχεύσεις άλλων ισχυρότερων κρατών ή τις εντάσεις μεταξύ τους (βλ. π.χ. τα τακτικά λοξοκοιτάγματα της ελληνικής εξωτερικής πολιτικής προς τη Ρωσία και την Κίνα).

Αρνείται να αναγνωρίσει εθνικές μειονότητες στο εσωτερικό του, ενώ την τελευταία δεκαετία πρωταγωνιστεί στον πόλεμο κατά των μεταναστ(ρι)ών, στήνοντας ένα αρχιπέλαγος στρατοπεδικού τύπου κέντρων κράτησης.

Λειτουργώντας ως μια αποδοτικότατη πολεμική μηχανή για τα αφεντικά, μέχρι σήμερα προώθησε με αξιοσημείωτη επιτυχία την αναδιάρθρωση του κεφαλαίου τόσο στον ελλαδικό όσο και στον βαλκανικό χώρο, όπου το ελληνικό κεφάλαιο είχε, από τη δεκαετία του 1990 και μετά, κατακτήσει σημαντικό «ζωτικό χώρο». Σήμερα, με διοικητικές αποφάσεις και νομοθετικά διατάγματα που παραπέμπουν σε καθεστώτα έκτακτης ανάγκης, μας μετατρέπει καθημερινά σε φτηνά σαρκία προς πώληση ή ακόμα και σε «ευπαθή πληθυσμό» που πλεονάζει, για να μας πετάξει στην επόμενη πίστα της υποτίμησής μας, αυτό που μας πλασάρουν ως «επιστροφή στην ανάπτυξη».

Τα τωρινά συλλαλητήρια είναι ασκήσεις στοίχισης της κοινωνίας με το κράτος, μαθήματα μαζικής πειθάρχησης, εντός συνόρων, και πολεμικής προετοιμασίας, εκτός και πέριξ των συνόρων. Αποτελούν εκδηλώσεις της νέας εθνικής ενότητας που σφυρηλατήθηκε το 2012-2015 ενάντια στην «υποτέλεια» στους «ξένους τοκογλύφους», με κύριο πρωταγωνιστή τότε τον ΣΥΡΙΖΑ (που τώρα δημόσια διαφοροποιείται από τις «ακραίες φωνές», και ταυτόχρονα τις χρησιμοποιεί στη διπλωματία του ως μέσο πίεσης). Ἠταν τότε που ο ελληνικός καπιταλισμός επιχειρούσε να βγει από το τούνελ του, να μην πέσει κατηγορία, και να μπορέσει εκ νέου να διαπραγματευθεί την ισχύ του μετά τη χρεωκοπία του.

Όπως πάντα, όμως, η εθνική ενότητα μυρίζει αίμα και διψάει για αίμα (το δικό μας και των ταξικών μας αδελφών με άλλες εθνικές καταγωγές). Τα συλλαλητήρια «για τη Μακεδονία» πρέπει να αντιμετωπιστούν ως πρόβες ενός ζοφερού μέλλοντος, το οποίο προεικονίζουν οι εμπρηστικές επιθέσεις του φασιστικού όχλου σε αυτοδιαχειριζόμενους χώρους, με την ανοχή ή την άμεση συνέργεια των δυνάμεων καταστολής.

Αυτό το άθλιο μέλλον θα αποφευχθεί μονάχα αν σταθούμε εναντίον όσων το προετοιμάζουν από τώρα. Οι Ναζί, οι φασίστες κάθε λογής, με ή χωρίς σβάστικες, οι ψηφοθήρες εθνικόφρονες της δεξιάς και της αριστεράς, οι ελληνόψυχοι παπάδες, όλος αυτός ο συρφετός που τώρα βγαίνει επιθετικά στους δρόμους πρέπει και σήμερα, όπως συνέβη και το 2012-2013, να βρει απέναντί του έναν αντίπαλο αποφασισμένο να αγωνιστεί χωρίς μισόλογα. Οι αντιφασιστικές δράσεις, σε κάθε γειτονιά της Αθήνας αλλά και σε πολλές άλλες πόλεις, μετά το συλλαλητήριο της Θεσσαλονίκης, δείχνουν ότι αυτός ο αντίπαλος όντως υπάρχει. Συγκροτείται από εκείνες και εκείνους που δεν χωράνε στον εθνικό κορμό, ούτε ψήνονται να συστρατευθούν μαζί του (γιατί ξέρουν πολύ καλά ότι ο εθνικός κορμός έχει φτιαχτεί για να περάσει από πάνω τους), και είναι διατεθειμένες/οι να μην αφήσουν τη βαρβαρότητα να επελάσει.

Αντιφασιστική Πρωτοβουλία Βύρωνα