Αναδημοσίευση από το site 2008-2012
(19/04/16)
(Για ανάγνωση και αποθήκευση της έκδοσης πατήστε εδώ)
Η κυρίαρχη αφήγηση για τους πρόσφυγες και µετανάστες εσκεµµένα κρατάει στην αφάνεια τις αιτίες του ξεριζωµού τους, τις διαδροµές θανάτου που τους ακολουθούν: πόλεµος, οικονοµική λεηλασία και την ευθύνη των δυτικών κρατών στη στρατιωτική και οικονοµική ισοπέδωση. Ενώ σε δεύτερο χρόνο µε ανάλογη χυδαιότητα επιχειρεί να διατυπώσει ως αλληλεγγύη την φιλανθρωπία της κουβέρτας – της σακούλας – του συσσιτίου. Ταυτόχρονα, η βολική στοχοποίηση των «διακινητών» προσπαθεί να αποκρύψει το προφανές: οι δουλέµποροι δεν είναι τίποτα άλλο από «υπάλληλοι» των δολοφονικών πολιτικών της αιµατηρής θωράκισης των συνόρων. Έτσι, ενώ παντού στο ευρωπαϊκό έδαφος ξεφυτρώνουν φράχτες, µε δολοφονικότερη αιχµή το φράγµα του Έβρου, την ίδια στιγµή ένας φτηνός ανθρωπισµός (µε σύντοµη ηµεροµηνία λήξης) απλώνει συρµατοπλέγµατα στις ζωές των φυγάδων: είναι περιττοί, πλεονάζοντες, ανεπιθύµητοι, ένα µέγεθος για «λογιστική διαχείριση». Παράλληλα, η περιορισµένη αναγνώριση κάποιων ως προσφύγων (κυρίως των Σύρων) διαµορφώνει τους όρους του περαιτέρω θεσµικού και κοινωνικού υποβιβασµού, αποκλεισµού, καταστολής, εγκλεισµού, εκµετάλλευσης ή εξόντωσης των προσφύγων και µεταναστών «χωρίς χαρτιά». Και κάθε µέρα ο αριθµός των πνιγµένων µεγαλώνει. (Απόσπασµα µιας εκ των δυο αφισών που καλούσαν στη διαδήλωση της 19ης Δεκεµβρίου στον Πειραιά)
Η µετάφραση του «Wanderung, Flucht und Arbeit» των Wildcat που δηµοσιεύθηκε στο τεύχος #99 δεν έρχεται να καλύψει κάποιου είδους κενό στην πολιτική βιβλιογραφία, άλλωστε η ίδια η έννοια του βιβλιογραφικού κενού επινοήθηκε ακριβώς για να απονοηµατοδοτήσει το περιεχόµενο της ίδιας της θεωρίας και να το αποκόψει από την αξία χρήσης της. Ειδικά για τα αγωνιζόµενα υποκείµενα. Υπό αυτή την έννοια, η παρούσα έκδοση επιθυµεί να αποτελέσει ένα ακόµα εργαλείο κατεδάφισης της κυρίαρχης αφήγησης και των έµπρακτων βεβαιοτήτων των όποιων φορέων της.
Όσον αφορά την τρέχουσα προσφυγική κρίση, οι έν λόγω φορείς, από τους ανώτατους κρατικούς υπαλλήλους µέχρι τους αναλυτές της αριστεράς και από τους θαµώνες των (ιντερνετικών) καφενείων µέχρι ορισµένους ανατρεπτικούς κύκλους, παρόλη την ενίοτε θολούρα των µεταξύ τους ορίων, ανακηρύσσουν (ξανά) τις ανάγκες του γερµανικού καπιταλισµού ως την αρχή και το τέλος της ιστορίας χωρίς να µπαίνουν στον κόπο όχι µόνο να εξηγήσουν τον ρόλο που κλήθηκαν να παίξουν οι πρόσφυγες όσον αφορά την εκεί αναδιάρθρωση όλα αυτά τα χρόνια, τη νοµοθεσία για το άσυλο και τον ρόλο που έπαιξαν οι αγώνες τους σε όλα αυτά, αλλά ούτε να διευκρινίσουν συγκεκριµένα ποια µπορεί να είναι η προοπτική επιβίωσης σε µια ευρωπαϊκή βιοµηχανική κοινωνία για έναν πρόσφυγα -δηλαδή την προσωποποίηση ενός σώµατος, το οποίο δυνητικά περισσεύει και του οποίου η προοοπτική καπιταλιστικής αξιοποίησης είναι άρρηκτα συνδεδεµένη µε τον εγκλεισµό σε κέντρα κράτησης και την επέκταση των συνόρων παντού- σήµερα και όχι µιλώντας µε την κεϋνσιανή ορολογία της βέβαιης καπιταλιστικής ανάπτυξης του 1960. Ούτε λόγος φυσικά όσον αφορά την ερµηνεία του γιατί η ίδια η ΕΕ ως κυριαρχικό οικοδόµηµα κλονίστηκε περισσότερο από το κλείσιµο των συνόρων, και τις συνέπειες που αυτό είχε στη Συνθήκη Σένγκεν, από ό,τι κατά την περίοδο που συζητιόταν το ενδεχόµενο εξόδου της Ελλάδας από την Ευρωζώνη.
Χωρίς να συµφωνούµε µε τους Wildcat σε κάθε σηµείο, πιστεύουµε πως πρόκειται για ένα κείµενο γραµµένο από εµάς για εµάς, το οποίο µπορεί να συνεισφέρει στην κατανόηση των όσων ζούµε και πολεµάµε. Που δυστυχώς είναι ακόµα εδώ.
Σύντροφοι/ισσες από Ρεσάλτο, Θερσίτη and friends …
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου