Όλοι μασούρια τα κάνουνε;

Αναδημοσίευση από το έντυπο δρόμου antifa V, τεύχος 01 (12/19), που μοιράζεται στα ανατολικά.

Απόκομμα από την έντυπη έκδοση της Καθημερινής στις 19/08/2019 (λίγο μετά τις ετήσιες φορολογικές δηλώσεις)

Ανοίγοντας ένα φύλλο εφημερίδας κάποια στιγμή προς τα τέλη Αυγούστου, μπορεί να βρεθεί κανείς «αντιμέτωπος» με τον παραπάνω πίνακα και κάποιο σχετικό άρθρο που τον σχολιάζει. Αν μπει στον κόπο να του ρίξει μια ματιά, όσο και αν τέτοιοι πίνακες φαίνονται ακατανόητοι σε πολλούς από μας, μπορεί να σκεφτεί τα εξής:

Το 81,76% των συνολικών ΔΗΛΩΘΕΝΤΩΝ εισοδημάτων στην Ελλάδα το παράγουν μισθωτοί και συνταξιούχοι μάς λέει ο πίνακας. Ζούμε άραγε σε μια χώρα που κατοικείται μόνο από εργάτες και ηλικιωμένους; Το άλλο που μας λέει ο ίδιος πίνακας είναι ότι αυτό συμβαίνει τουλάχιστον από το 2009. Δηλαδή ανεξαρτήτως κυβέρνησης και μάλιστα με μεγαλύτερη ένταση μέσα στην κρίση.

Όλοι, όμως, ξέρουμε πολύ καλά από την καθημερινότητα μας ότι τα πράγματα δεν είναι καθόλου έτσι. Μπορεί εμείς να μην έχουμε τα απαραίτητα στοιχεία ώστε να φτιάξουμε τους δικούς μας αριθμητικούς πίνακες, αλλά τα ΑΔΗΛΩΤΑ εισοδήματα είναι σίγουρα ένα φαινόμενο με το οποίο ερχόμαστε αντιμέτωποι κάθε μέρα. Αδήλωτα εισοδήματα κάθε είδους. Τα μικρά και μεγάλα αφεντικά μας δεν δηλώνουν τα εισοδήματα τους. Και έχουν σοβαρούς λόγους να μην τα δηλώνουν.

Ο πρώτος λόγος είναι ότι έτσι κατορθώνουν να επιβιώνουν μέσα στην κρίση, φορτώνοντας ακόμα μεγαλύτερο βάρος στην εργατική τάξη. Ένας άλλος λόγος είναι ότι πολλοί από αυτούς ασχολούνται με παράνομες δραστηριότητες από τις οποίες δεν μπορούν να δηλώσουν εισοδήματα, οπότε βγαίνουν και από το δίλημμα. Λέμε τώρα ότι είχαν κάποιο δίλημμα! Για να συμβαίνουν όμως τα παραπάνω, σε τέτοια έκταση και με τέτοια άνεση, απαραίτητος όρος είναι κάποιου είδους κρατική «αρωγή». Το καλό μας κράτος κάνει τα στραβά μάτια στα αδήλωτα εισοδήματα των αφεντικών. Πίσω, εξάλλου, από τα αδήλωτα εισοδήματα κρύβεται μπόλικη αδήλωτη εργασία. Από την δουλειά στο μηχανάκι μέχρι το χωράφι. Ακόμα περαιτέρω δηλαδή υποτίμηση της εργασιακής μας δύναμης.

Δεν χρειάζεται να αναφέρουμε ότι τους λεγόμενους έμμεσους φόρους τούς πληρώνουμε από κοινού. Η φρατζόλα το ψωμί, ας πούμε, έχει ίδια φορολογία, όποιος και να την αγοράσει. Εκεί δεν γίνονται διακρίσεις! Χωρίς αυτήν την «ισότητα» δεν θα έβγαινε ο κρατικός προϋπολογισμός. Χωρίς την υποτίμηση της εργασιακής μας δύναμης δεν θα την έβγαζε η λεγόμενη εθνική οικονομία.

Αυτό που δεν λέγεται τόσο συχνά, αλλά ανάγλυφα φαίνεται στον πίνακα, είναι η περαιτέρω μαφιοζοποίηση της οικονομίας μέσω της αύξησης των παράνομων και άρα αδήλωτων δραστηριοτήτων και της χρησιμοποίησης παρανομοποιημένης εργασίας. Φυσικά, δεν μας έπιασε κάποια καούρα για την τήρηση της νομιμότητας, ούτε για τα ταμεία του κράτους. Άλλωστε για μην είμαστε και υπερβολικοί πρέπει να πούμε πως στο μερίδιο που αφορά τους συνταξιούχους συμπεριλαμβάνονται και τα αφεντικά.

Με τούτα και με τα άλλα, όμως, διαπιστώνουμε πόσο άγρια έχει γίνει η ταξική κυριαρχία των αφεντικών πάνω μας. Η δική τους (μεγάλη) παραβατικότητα λογίζεται ως τρόπος επιβίωσης και όχι ως έγκλημα. Η δική μας (μικρή) παραβατικότητα λογίζεται αντίθετα ως η νούμερο ένα είδηση στα δελτία των ειδήσεων.

Τελικά, καμιά φορά βγαίνει άκρη και από τους πίνακες των εφημερίδων. Αξίζει κανείς να τους διαβάζει, αλλά με ταξικά γυαλιά. Μπορεί ίσως έτσι να δει σε αυτά τα ιερογλυφικά να αποτυπώνεται η κατάντια μας και να συνειδητοποιήσει λίγο καλύτερα τι γίνεται στον κόσμο.