O πόλεμος κατά των μεταναστών είναι στιγμιότυπο του ταξικού πολέμου εναντίον όλων μας

(Για να διαβάσετε το κείμενο σε μορφή pdf πατήστε εδώ)

Στο δρόμο και στα σύνορα να ανατρέψουμε τις ρατσιστικές πολιτικές του ελληνικού κράτους και των ευρωπαίων συνεταίρων του

Σύμφωνα με τα στοιχεία του Παγκόσμιου Οργανισμού Μετανάστευσης, από την 1η Ιανουαρίου μέχρι τις 30 Σεπτεμβρίου του 2015, 2.881 μετανάστριες και μετανάστες έχουν χάσει τη ζωή τους προσπαθώντας να περάσουν από τη Μεσόγειο στην Ευρώπη. Για όλο το 2014, ο αντίστοιχος αριθμός ήταν 3.279. Αυτός είναι ο απολογισμός ενός βάναυσου πολέμου που τα ευρωπαϊκά κράτη (με το ελληνικό να βρίσκεται στην πρώτη γραμμή) έχουν κηρύξει μονομερώς, συντονίζοντας τη δράση τους μέσω των πολιτικών εργαλείων και μηχανισμών της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Υποκριτικά, στηλιτεύονται με τα πιο μελανά χρώματα τα «κυκλώματα των δουλεμπόρων», ενώ τα ίδια αυτά κράτη, κλείνοντας και στρατιωτικοποιώντας τα σύνορα, είναι που αναγκάζουν όσες/ους μεταναστεύουν στην Ευρώπη από εμπόλεμες ή φτωχές χώρες να διακινδυνεύουν να πνιγούν ή να πεθάνουν από ασφυξία μέσα σε κλειδωμένα κοντέινερ ακολουθώντας παράνομες διαδρομές εισόδου.

"Παράτυποι", "επιλέξιμοι", "απελάσιμοι": η αργκό της ελληνικής και ευρωπαϊκής θανατοπολιτικής

Με αφορμή τις πρόσφατες αποφάσεις των κρατών της ΕΕ για τη λεγόμενη "προσφυγική κρίση", το Αντιρατσιστικό Παρατηρητήριο του Πανεπιστημίου Αιγαίου δημοσίευσε ένα κείμενο στο οποίο θίγεται το ζήτημα του διαχωρισμού μεταξύ "επιλέξιμων προσφύγων" και "απελάσιμων μεταναστών" (το αναδημοσιεύουμε παρακάτω). Το ενδιαφέρον σε αυτό το κείμενο δεν έγκειται μόνο στο ότι επισημαίνει τη σημασία αυτού του διαχωρισμού στη σημερινή αντιμεταναστευτική πολιτική των ευρωπαϊκών κρατών, αλλά κυρίως στο γεγονός ότι το ίδιο το κείμενο είναι ενδεικτικό των κραυγαλέων αντιφάσεων στις οποίες καταλήγει, και των εφησυχαστικών παραδοχών απ' τις οποίες εκκινεί, μια πολιτική τοποθέτηση απέναντι στον σύγχρονο ευρωπαϊκό ρατσισμό και φασισμό που αποφεύγει να αμφισβητήσει ριζικά την αντιμεταναστευτική πολιτική.

Ομιλία του Huey Newton για τα δικαιώματα των ομοφυλοφίλων

Αναδημοσίευση από το blog της περιοδικής αντιφασιστικής έκδοσης 0151
(30/09/15)

Ο Huey Newton (1942-1989) ήταν ένας αδερφός που έζησε στο Όκλαντ της Καλιφόρνια στις ΗΠΑ. Στο σχολείο δεν τα πήγε καλά γιατί κανένας καθηγητής δεν είχε να του πει κάτι για το δικό του βίωμα ως αφροαμερικανού, για τη δική του ιστορία. Μετά έμαθε μόνος. Και πήρε πτυχία να γίνει καθηγητής στη κοινωνική φιλοσοφία. Το 1966 ίδρυσε μαζί με τον Bobby Seale το κόμμα των Μαύρων Πανθήρων ως απάντηση στις αστυνομικές βαναυσότητες κατά των αφροαμερικανών της Αμερικής. Είχε, λοιπόν, ένα πρόβλημα. Οι ζωές των Αφροαμερικανών αλλά και των άλλων μειονοτικών κοινοτήτων ήταν δομικά υποτιμημένες. Λέμε 'δομικά υποτιμημένες' για να υπογραμμίσουμε πως αυτές οι ζωές, το ότι είναι κυριαρχημένες, ευάλωτες και αναλώσιμες δεν οφείλεται σε κάποια ιστορική ατυχία ή σε κάποια εγγενή αδυναμία τους, αλλά στο γεγονός πως υπάρχει μια εξουσιαστική δομή, ένας τρόπος συγκρότησης της κοινωνίας, ο οποίος 'πατάει' πάνω στον αποκλεισμό ακριβώς αυτών των ζωών. Η εικόνα της λευκής αμερικάνικης οικογένειας – υγιής, ασφαλής και πάντα παραγωγική – είναι πάντοτε αποσταθεροποιημένη όσο αρμονική και να φαίνεται. Γιατί πέρα από την εικόνα υπάρχει βία, ρατσισμός, οικονομική εκμετάλλευση. Επιβίωση, στην καλύτερη, χωρίς ατομική ή συλλογική αυτο-εκπλήρωση για κάποιους και κάποιες. Αυτό για τον Newton συνιστούσε μια πρόκληση. Ήταν, δηλαδή, ένας καλός λόγος για οργάνωση και στρατηγικές χειραφέτησης. Το κόμμα των Μαύρων Πανθήρων ήταν βασικά μια δομή αυτο-άμυνας, ενδυνάμωσης, καλλιέργειας της αφροαμερικάνικης συνείδησης. Ο Newton πέρασε χρόνια της ζωής του στις αμερικάνικες φυλακές για εγκλήματα που κυρίως δεν διέπραξε. Ωστόσο, αυτό δεν ήταν αρκετό. Δολοφονήθηκε μια μέρα του 1989 στο σημείο όπου χρόνια νωρίτερα δραστηριοποιήθηκε στο κίνημα των Μαύρων Πανθήρων, στο Όκλαντ της Καλιφόρνια.[1]

Ομιλία του Huey Newton για τα δικαιώματα των ομοφυλοφίλων (15/08/1970)[2]

Τα τελευταία χρόνια οι γυναίκες και οι ομοφυλόφιλοι έχουν αναπτύξει ισχυρά κινήματα ζητώντας την ελευθερία τους. Έχει δημιουργηθεί, όμως, μια αμφιβολία όσον αφορά το πώς θα συσχετιστούμε μ' αυτά τα κινήματα.

Η αλληλεγγύη πρέπει να πολιτικοποιηθεί!

Το κείμενο που ακολουθεί κυκλοφόρησε στις 15 Σεπτέμβριου από τη σύμπραξη αυτόνομων αντιφασιστικών και κομμουνιστικών ομάδων στη Γερμανία και στην Αυστρία  "…ums Ganze" (περί του όλου). Νομίζουμε ότι έχει ιδιαίτερο ενδιαφέρον η θέση των εκεί συντροφισσών και συντρόφων για όσα διαδραματίζονται τους τελευταίους μήνες κατά την προσπάθεια των ευρωπαϊκών κρατών να αναχαιτίσουν, στο μέτρο που κάτι τέτοιο είναι πράγματι εφικτό, και να διαχειριστούν αυτό που οι γραφειοκρατίες τους αποκαλούν «προσφυγικές ροές» (υποδηλώνοντας έτσι ότι πρόκειται για ανθρώπους-αντικείμενα, για δυνάμεις εξωγενείς όπως τα παλιρροϊκά κύματα, για αναλώσιμα όντα). Δεδομένου του αντιγερμανισμού που εμφανίστηκε εδώ και κάποια χρόνια ως δεσπόζουσα πολιτική στάση σε ευρύτερα κομμάτια του κινήματος στην ελλάδα, υπάρχει ο κίνδυνος το παρακάτω κείμενο να διαβαστεί εσφαλμένα ως κείμενο που δεν αφορά το ελληνικό κράτος, μιας και το τελευταίο υπολείπεται σε ισχύ του αντίστοιχου γερμανικού. Μια σωστή ανάγνωση, ωστόσο, θα οδηγούσε στο αντίθετο συμπέρασμα: είτε στη Γερμανία είτε στην Ελλάδα, ο πόλεμος των συνόρων έχει τα ίδια επίδικα και τον ίδιο χαρακτήρα, αφού και εκεί και εδώ αυτό που διακυβεύεται είναι η παραγωγή ενός απαξιωμένου και ελεγχόμενου πλεονάζοντος πληθυσμού, μέσα από την οχύρωση των συνόρων, την επιλεκτική αποδοχή ενός τμήματος μεταναστών ως αξιοποιήσιμου εργατικού δυναμικού, τη συνολική υποτίμηση της εργασίας, και την εμπέδωση ενός καθεστώτος εξαίρεσης ως κανονικού πολιτικού πλαισίου για το πολυεθνικό προλεταριάτο που ζει στην Eυρώπη.

 Η αλληλεγγύη πρέπει να πολιτικοποιηθεί

Στους δρόμους της Φρανκφούρτης, της Κολωνίας και παντού.
 
Καθημερινά χιλιάδες άνθρωποι φτάνουν στη Γερμανία – σε πείσμα της Frontex, των στρατιωτικοποιημένων συνόρων και της αυστηρότερης νομοθεσίας για την παροχή ασύλου. Αυτό είναι κάτι που, πάνω από όλα, πρέπει να μας χαροποιεί. Ένα δεύτερο καλό νέο: τη στιγμή που μιλάμε, είναι απροσδόκητα μεγάλος σε αυτήν τη χώρα ο αριθμός των ανθρώπων που συμμετέχουν ενεργά σε δράσεις αλληλεγγύης προς τους πρόσφυγες. Μήπως, λοιπόν, μας έμελλε φέτος να ζήσουμε άλλο ένα «καλοκαιρινό παραμύθι» [1];