Ο ψηφοφόρος της Χρυσής Αυγής και πόσο μας κόφτει

Αναδημοσίευση από το blog La Scapigliata
16/06/14 

Τον τελευταίο χρόνο από τη στιγμή που το ακροδεξιό κράτος του Σαμαρά έδωσε το οκ στον αρχηγό των πραιτωριανών Δένδια να κινηθεί ενάντια στο απόστημα της Χρυσής Αυγής, όλοι όσοι ασχολούμαστε με το φαινόμενο τα τελευταία χρόνια, παρακολουθούμε με αμηχανία και με κάποια διασκέδαση τα ΜΜΕ να ανακαλύπτουν πράγματα και θάματα για τα εγκλήματα των χαριτωμένων εγχώριων ναζί που εμείς τα είχαμε τούμπανο, αλλά κάποιοι επέλεγαν να τα σκεπάζουν με το χαλί. Κατά πόσο το σύστημα έδωσε αβάντα στο φαινόμενο της Χρυσής Αυγής για να αντιμετωπίσει την άνοδο της Αριστεράς, ή κατά πόσο θεωρήθηκε ότι η προβολή τους θα τους έδινε περισσότερη δύναμη ας το αφήσουμε στον ιστορικό του μέλλοντος ^[1]. Αυτή η χοντροκομμένη εκστρατεία ενημέρωσης/προπαγάνδας είχε σκοπό να εκπαιδεύσει το πόπολο – που ως τότε θεωρείτο αδαές – ως προς το πραγματικό πρόσωπο της ΧΑ.

Μετά τις πρόσφατες αυτοδιοικητικές εκλογές και ευρωεκλογές και αφού τα ποσοστά της ΧΑ παρέμειναν ακλόνητα – κατά άλλους με τη σύλληψη τους αποφεύχθηκαν πολύ υψηλότερα ποσοστά όπως προέβλεπαν οι δημοσκοπήσεις εάν ήταν αξιόπιστες – γίναμε μάρτυρες μιας άλλης κωμωδίας: ποιοι αποτελούν αυτό το 10% που επιμένει να τους στηρίζει, ποιος τους χαϊδεύει τα αυτιά, ποιος θέλει να τους πάρει με το μέρος του. Και ξαφνικά στα κανάλια οι διάφοροι αναλυτές, λες και το κρατούσαν μέσα τους, παραδέχτηκαν όλοι μαζί ότι αυτός ο απλός κόσμος “που σε καμιά περίπτωση δεν ήταν φασίστες”, είναι ψιλοφασιστάκοι. Εκεί που η γραμμή της ΝΔ ήταν να μην τους απομονώσουμε -λέγε με Μπαλτάκο - η γραμμή έγινε κατηγορούμε το ΣΥΡΙΖΑ ότι προσπαθεί να τους προσεταιριστεί – με την καταπληκτική ευελιξία που χαρακτηρίζει την κυβερνητική ομάδα όταν στριμώχνεται.
Επειδή ο άνθρωπος είναι όντως περίπλοκο ον – ακόμα και στη θηριωδία του – θα προσφέρω ταπεινά τον κάτωθι οδηγό αναγνώρισης χρυσαυγίτη ψηφοφόρου στους αναγνώστες του παρόντος μπλογκ, για να λυθούν οι περαιτέρω παρεξηγήσεις, οι αλληλοκατηγορίες, τα μίση, οι στεναχώριες και οι τύψεις, για το ποιος τελικά φταίει.

Ο “θα τους δείξω εγώ”

Ο “θα τους δείξω εγώ” ψηφοφόρος. Αποτελείται από εντελώς αφελείς μέχρι ιδιαίτερα εμπαθείς ανθρώπους, που προέρχονται σαν ψηφοφόροι από τα μεγάλα κόμματα. Ο “θα τους δείξω εγώ” ψηφοφόρος είναι απόλυτα συνεπής με τη νοοτροπία της ανάθεσης, που διατρέχει εξάλλου και το σεβαστό πολίτευμα της αντιπροσωπευτικής ολιγαρχίας, αλλά το προχωράει ακόμα πιο πέρα. “Αφού οι πολιτικοί μας πρόδωσαν, θα κάνουμε μια ακραία επιλογή για να τους επαναφέρουμε”. Ο “θα τους δείξω εγώ” ψηφοφόρος αντιλαμβάνεται την επιλογή της ΧΑ σαν “μια κακή επιλογή”, με τον ίδιο τρόπο που ένα ηλίθιο παιδάκι αντιδρά στο μπαμπά του που του λέει να μη βάλει το χέρι στην πρίζα. Νομίζει ότι οι επιπτώσεις θα περιοριστούν στους άλλους “ο μπαμπάς θα τσαντιστεί και θα με προσέξει” και όχι ότι θα πάθει το ίδιο ηλεκτροπληξία. Φυσικά υπάρχει το ρατσιστικό ή θρησκόληπτο υπόβαθρο, που διευκολύνει τη μετάβαση. Μετά το ντουβρουτζά που έπαθε με το μνημόνιο, λοιπόν, αποφάσισε ότι είναι εντάξει να κάνει όση περισσότερη ζημιά μπορεί, και ας πεθάνουν μερικοί μετανάστες, που έτσι και αλλιώς “δεν είναι δικοί μας”.

Ο χουντολάγνος

Χουντολάγνοι, ναζιστές, φασίστες, θαυμαστές του Χίτλερ, του Παττακού, του Παπαδόπουλου. Ζουν ανάμεσα μας, απλά μέσα στη μεταπολίτευση ήταν πιο διακριτικοί. Αλλά αν θυμηθούμε προς τα πίσω, πάντα υπήρχε εκείνος ο παράξενος 60άρης δάσκαλος στο σχολείο, που μας έλεγε ότι στη χούντα ήταν καλύτερα τα πράγματα.  Με την κρίση κάτι σκίρτησε μέσα τους, ένιωσαν δικαιωμένοι, και αποφάσισαν ότι είναι εντάξει να μας κάνουν κήρυγμα στις ουρές της εφορίας για τα καλά του Μεταξά, ή να σπρώχνουν τσιγγανάκια στο μετρό λέγοντας τους να πάνε πίσω στην πατρίδα τους. Διαφέρουν από τους πρώτους στο βαθμό συνειδητοποίησης. Το νιώθουν, το πιστεύουνε. Η δημοκρατία, δεν δουλεύει, χρειάζεται ένας ισχυρός Τιμονιέρης στο τιμόνι της χώρας, ένας Πατερούλης – η πλάκα είναι ότι κοροϊδεύουν τους κομμουνιστές που χρησιμοποιούσαν τις ίδιες έννοιες. Οι πολιτικοί το μόνο που κάνουν είναι τρώνε τα λεφτά της χώρας, οι στρατιωτικοί δεν τρώνε – κλασική περιγραφή του Ντερτιλή για τη χούντα  “οι στρατιωτικοί πήρανε την κουτάλα από τους πολιτικούς”.  Επομένως ο χουντολάγνος είναι σχεδόν πάντα στρατόκαυλος, πατερναλιστής, πιστεύει ότι η χώρα είναι σε διαρκή απειλή από τους ξένους, δεν μπορεί να αποδεχτεί με τίποτα το διαφορετικό, με λίγα λόγια συντηρητικός μέχρι αγκύλωσης των αρθρώσεων. Αλλά μην νομίζετε ότι είναι πάντα γραφικός. Ένα σωρό ευυπόληπτοι πολίτες έχουν να σας πουν, αν έχουν όρεξη, ιστορίες για τον παππού τους τον ταγματασφαλίτη – οι κομμουνιστές φταίγανε – ή για το πώς ξέρουν από πρώτο χέρι ότι δεν πέθανε κανείς στο Πολυτεχνείο, επειδή ήταν στρατιωτικοί στη χούντα.

Ο νοικοκυραίος εγκληματίας

Είναι δύσκολο να φανταστούμε τη σύνδεση μιας εγκληματικής οργάνωσης με την εγκληματική προδιάθεση και το οικονομικό συμφέρον; Αν εξετάσουμε τον τρόπο λειτουργίας της Χρυσής Αυγής, γίνεται φανερό ότι υποστηρίχθηκε ακριβώς γιατί κάποιος πρέπει να κάνει καλά τους εργάτες είλωτες. Και επειδή το οικονομικό συμφέρον επηρεάζει και την ιδεολογία,  έπρεπε να τονιστεί η εικόνα του Πακιστανού εγκληματία δολοφόνου και βιαστή – για να καλυφθεί το νταβαντζιλίκι, οι απειλές και τα μαχαιρώματα. Ολόκληρο οικονομικό θαύμα στήθηκε στη Μανωλάδα με αυτή τη φάμπρικα. Είναι τόσο αποδεχτή η εικόνα του χρυσαυγίτη σαν του “νταβά της γειτονιάς”, που η πιο συνηθισμένη απειλή στης μέρες μας είναι “θα φωνάξω τα παλικάρια“, ακόμα και μέσα σε προαύλια σχολείων.

Τα αίτια και η αντιμετώπιση ως τώρα

Επομένως διακρίνουμε δύο αίτια για την ενίσχυση της Χρυσής Αυγής. Το ρατσιστικό και συντηρητικό υπόβαθρο, και την απώλεια της έννοιας του πολίτη, και την αντικατάσταση της με την έννοια του υπηκόου. Και τα δύο σχετίζονται τελικά με την κουτσουρεμένη εθνοκεντρική παιδεία, που προωθεί το ελληνικό κράτος από τον καιρό της δημιουργίας του, και τελικά οδηγεί σε διαστρεβλωμένο πολιτικό κριτήριο. Αν σε κάποιους φαίνομαι υπερβολική που συγκρίνω την αντιπροσωπευτική δημοκρατία με τη χούντα, ας μου πει πραγματικά αν παρακάτω πρόταση δεν αντιστοιχεί σε ανθρωπότυπο του σήμερα “Τότε ζούσαμε ήσυχα. Κοιτάγαμε τη δουλειά μας και δεν μας ενοχλούσε κανείς. Μόνοι οι Άλλοι είχαν πρόβλημα, και καλά τους κάνανε”^[2].
Και τί είναι η Χρυσή Αυγή αν όχι το γκροτέσκο καθρέπτισμα μιας εγκληματικής κοινωνίας; Μάλλον θα έπρεπε να αισθανόμαστε ευγνωμοσύνη, που τα λούμπεν στοιχεία που αποτελούν την ηγεσία του, δεν μπορούν να εμπνεύσουν τη λατρεία του πλήθους – από την άλλη θα μπορούσε να πει κάποιος πονηρός ότι δεν προωθήθηκαν τυχαία.
Τόσα χρόνια η μόνη αντιπαράθεση που υπήρχε στη χρυσή αυγή ήταν ένα αντιφασιστικό κίνημα, κυρίως από τον αναρχικό χώρο, δηλαδή από το χώρο που εκφράζει τη νοοτροπία της μη ανάθεσης. Η πλειοψηφία της κοινωνίας υπήρξε από αδιάφορη έως αμέτοχη, για να μη μιλήσουμε για τη θεσμική συμμετοχή με το περίεργο ρόλο της αστυνομίας. Όχι ότι η πλειοψηφία της κοινωνίας γουστάρει ξαφνικά παρελάσεις με SS – απλά βαριέται να ασχοληθεί με οτιδήποτε άλλο πέραν του στενού οικογενειακού της κύκλου.
Τα ΜΜΕ με την είσοδο της Βουλή, και μετά ειδικά τα περιστατικό της επίθεση του Κασιδιάρη στην Κανέλλη, ακολούθησαν μια πολιτική αποκλεισμού. Υπήρξαν βέβαια και κάποιες εφημερίδες που προώθησαν τη “lifestyle” πλευρά της Χρυσής Αυγής, με τη δικαιολογία ότι να τους κρύβεις τα κάνεις χειρότερα.

Τέρας ή γατάκι;

Ας πούμε ότι έχεις έναν νταή που προσπαθεί να σε τρομοκρατήσει. Η υγιής αντιμετώπιση κάποιου που ασκεί βία πάνω σου είναι να αμυνθείς. Τί συμβαίνει όμως με τους κρυφονταήδες θρασύδειλους που βάζουν τον νταή μπροστά και αυτοί απλά παρακολουθούν τί θα γίνει; Και να μπορούσες να τους δείρεις όλους, δεν θα είχε κάποιο αποτέλεσμα . Πρώτον επειδή οι άνθρωποι δεν αλλάζουν νοοτροπία με τη βία, και δεύτερον επειδή ο θρασύδειλος λατρεύει τη δύναμη και την υπεροχή, το πολύ πολύ αν επιτύχεις είναι να γίνεις ο νταής στη θέση του νταή.[2]
Η μόνη αντιμετώπιση είναι να δείξεις ότι η τρομοκρατία του δεν πετυχαίνει. Ο  καταιγισμός από τρομολαγνικές ειδήσεις  για το πόσο φοβερή και τρομερή είναι η Χρυσή Αυγή, καταφέρνει το βασικό στόχο κάθε νταβά, ο οποίος είναι να εδραιώσει τη φήμη του. Ο “θα σου δείξω εγώ” ψηφοφόρος αντιλαμβάνεται ότι αυτό που έκανε εν μέρει πέτυχε, και ο “χουντολάγνος” βρίσκει ένα δυνατό φαλλικό σύμβολο για να στηρίξει τις ελπίδες του για το μέλλον.
Επίσης η κοινωνική απομόνωση αποτρέπει τα άτομα που θέλουν απλά να έχουν την ησυχία τους. Αυτή η τακτική δεν δουλεύει στους πιο συνειδητοποιημένους, αλλά τουλάχιστον τους κάνει να το ξανασκέφτονται, πριν αρχίσουν το κήρυγμα στις παρέες.
Για τους συνειδητοποιημένους δεν μπορείς να κάνεις πολλά πράγματα. Είναι εν δυνάμει εχθροί κάθε μειονότητας και κοινωνικής και πολιτικής ελευθερίας. Και δεν μπορείς να τους κάνεις να νοιαστούν με το ζόρι, ούτε να επιδιορθώσεις εκ των υστέρων στερημένες παιδικές ηλικίες. Τα κόμματα που υποπέφτουν στον πειρασμό “μεταστροφής” τους, υποκύπτουν στον εκβιασμό τους, όπως έγινε με το ΠΑΣΟΚ και τον Λοβέρδο και τον χειρισμό της υπόθεσης των οροθετικών, και όπως έχει αναλάβει η “σοβαρή ΧΑ” – Νέα Δημοκρατία να φτιάξει στρατόπεδα συγκέντρωσης μεταναστών. Και στην τελική πόση σημασία έχει το ποσοστό της Χρυσής Αυγής, όταν η ΕΕ προωθεί πολιτικές που πνίγουν τόσους μετανάστες στα σύνορα τους, ενώ κανείς από τα “αστικά κόμματα” δεν ίδρωσε για το Φαρμακονήσι;


1. Και μιας και ο ιστορικός του μέλλοντος είναι ο δημοσιογράφος του παρόντος, ο κρινόμενος ταυτίζεται με τον κριτή.
2. Βλέπε και οικονομική ελευθερία στο καθεστώς Πινοσέτ.

La Scapigliata