Οι φασίστες δεν είναι χθεσινοί…

Το παρακάτω κείμενο κυκλοφόρησε υπό τη μορφή εφημερίδας τοίχου, η οποία κολλήθηκε στις γειτονιές του Βύρωνα τη φετινή άνοιξη.

Από τη δολοφονία του Παύλου Φύσσα και μετά, βαρεθήκαμε να βλέπουμε υπουργούς και μεγαλοδημοσιογράφους να «σοκάρονται» με τις αποκαλύψεις για το εγκληματικό ποιόν των στελεχών της Χρυσής Αυγής. Συχνά, οι ίδιοι άνθρωποι που σήμερα προβάρουν τη φορεσιά του σοκαρισμένου δημοκράτη είναι εκείνοι που μόλις πριν λίγο καιρό παρουσίαζαν στις εκπομπές τους ορισμένα επώνυμα καθάρματα πέριξ της πλατείας του Αγίου Παντελεήμονα ως «κατοίκους» που δικαίως αγανακτούν, ή που παραχωρούσαν άδειες σε Χρυσαυγίτες να ανοίξουν μαγαζία-ορμητήρια επιθέσεων κατά μεταναστών στο κέντρο της Αθήνας. Η Χρυσή Αυγή δε θα γινόταν ποτέ «κίνημα» χωρίς την ανοχή και έμμεση υποστήριξη του κράτους και των ΜΜΕ, χωρίς τις πλάτες, οικονομικές και όχι μόνο, κάποιων ιεραρχών και προπάντων κάποιων εφοπλιστών. Εκείνοι που άφησαν λυτό το τέρας, για να τσακίσει τον «εσωτερικό εχθρό», δηλαδή τους φτωχούς, τους αποκλεισμένους, τους ανυπότακτους προλετάριους, τώρα προσπαθούν να το ξαναβάλουν στο κλουβί του.

Αυτό το τέρας, όμως, έχει πολλά κεφάλια και βαθιές ρίζες στο παρελθόν. Ο φασισμός δεν είναι μια τηλεοπτική φούσκα. Δεν αναπτύχθηκε ξαφνικά και δε θα ξεφουσκώσει γρήγορα. Η Χρυσή Αυγή εξέφρασε τάσεις που υπήρχαν όσο κι αν οι περισσότεροι/ες κάναμε πως δεν τις βλέπαμε. Ο βούρκος των μπρατσωμένων μαχαιροβγαλτών, σωματεμπόρων, και επίδοξων οργανωτών μαζικών εκτελέσεων αντιφρονούντων και αλλοφύλων, που βρέθηκε από τις εκλογές του 2012 και μετά στο κέντρο της δημοσιότητας, λίμναζε πολύ καιρό στην ελληνική κοινωνία, πολύ πριν ο Σόιμπλε και η Μέρκελ «πάρουν την πατρίδα μας». Πόσα χρόνια τώρα δεν καλλιεργείται στις γειτονιές μας ο φόβος απέναντι στους μετανάστες γείτονές μας, οι οποίοι παρουσιάζονται, ακόμα και από επίσημα χείλη (όπως αυτά του Σαμαρά ή του Λοβέρδου), ως «εισβολείς» και «υγειονομικές βόμβες»; Πόσα χρόνια τώρα δε μας μαθαίνουν να θεωρούμε τους εαυτούς μας «ανώτερους» Ευρωπαίους, που δικαιούμαστε να έχουμε τους άλλους Βαλκάνιους ή τους Ασιάτες από κάτω, αντικείμενα εκμετάλλευσης και ελεημοσύνης; Πόσα χρόνια τώρα δε βλέπουμε να ανάγεται κάθε κοινωνικό πρόβλημα σε ζήτημα αστυνομικής διαχείρισης, ελέγχου και απομόνωσης των κάθε φορά δαχτυλοδεικτούμενων «μιασμάτων» (από τις ταξικές συγκρούσεις μέχρι τη διάδοση του AIDS); Πόσα χρόνια τώρα, τα αφεντικά αυτής της χώρας, δε μας καλούν να ανταγωνιστούμε λυσσαλέα το διπλανό μας (οι ιδιωτικοί υπάλληλοι ενάντια στους δημόσιους, οι εργάτες του ενός κλάδου ενάντια στους εργάτες του άλλου, οι υπάλληλοι του ενός καταστήματος τους συναδέλφους τους του άλλου, και πάει λέγοντας); Πόσα χρόνια τώρα οι έλληνες φραγκάτοι (οι εφοπλιστές, οι μεγαλοβιομήχανοι, οι τραπεζίτες κ.ο.κ.) δε μας αποδεικνύουν προκλητικά ότι εκείνο που πραγματικά μετράει και ανταμείβεται είναι μόνο η ισχύς, η δύναμη να κράτας τους άλλους από κάτω και να τους αντιμετωπίζεις σα σκουπίδια;

Όσοι και όσες έχουμε επιλέξει να αντισταθούμε στο φασισμό ξέρουμε ότι πρόκειται για έναν αγώνα όχι μονάχα ενάντια σε μια συμμορία, όπως είναι η Χρυσή Αυγή, αλλά και για μια ζωή όπου οι διαχωρισμοί και οι σχέσεις εκμετάλλευσης που τρέφουν το φασισμό δε θα έχουν θέση. Ο φασισμός είναι η επικράτηση του κοινωνικού ανταγωνισμού ως γυμνής βίας και στυγνής, ολοκληρωτικής καταπίεσης. Ο αγώνας εναντίον του είναι ο αγώνας για μια κοινωνία βασισμένη στην ισότητα, την αλληλεγγύη, τη συνεργασία. Από τη μια είναι οι δυνάμεις του θανάτου εμφανιζόμενες ως δολοφονικά τάγματα εφόδου. Από την άλλη, οι δυνάμεις της ζωής, ως αναδυόμενες κοινότητες αγώνα.

…. αλλά το μέλλον φτιάχνεται από τις δικές μας αντιστάσεις, τις δικές μας κοινότητες, τις δικές μας εμπειρίες αλληλεγγύης