Για τον Κάρλο Τζουλιάνι, 13 χρόνια μετά...

«Βλέπω το αίμα –παντού. Κηλίδες στην άσφαλτο ανάμικτες με τα υπολείμματα από τα καμένα βλήματα των δακρυγόνων. Κηλίδες που αντανακλούν πάνω μας εναλλάσσοντας τα χρώματά μας. Είναι οι κηλίδες της μνήμης κληρονομιά για το αύριο που όλοι εμείς θα το δούμε φιλτραρισμένο μέσα από αυτό το βράδυ. Ακούω τις πυκνές ριπές –νιώθω το αίμα να τινάζεται στο διάστημα που με χωρίζει από τις ψυχές των αδελφών μου. Αυτό το σήμερα, αυτό το αίμα θα ενώνει»

(Η Αόρατη Γραμμή)

Γένοβα, 20 Ιουλίου 2001. Πριν 13 χρόνια. Συρματοπλέγματα 4 χιλιομέτρων για να προστατευθούν οι ηγέτες των 8 ισχυρότερων κρατών του πλανήτη και οι ακόλουθοι τους, αλλά και ισχυρές στρατιωτικές δυνάμεις, πολεμικά πλοία ακόμα και συστοιχίες πυραύλων σε ετοιμότητα για «παν ενδεχόμενο». Ενισχυμένη φύλαξη των συνόρων, απαγορεύσεις εισόδου σε «ύποπτους» διαδηλωτές, έρευνες σε χώρους όπου καταλύουν, έφοδοι σε καταλήψεις, προληπτικές συλλήψεις, αλλά και απελάσεις «ανεπιθύμητων».

Ο Ιταλός υπουργός Εσωτερικών Σκαργιόλα δηλώνει: «Μέχρι τώρα απωθήσαμε στα σύνορα 850 άτομα …συνεργαζόμαστε πλήρως με τις αστυνομίες των χωρών του G8, αλλά και των χωρών που γειτονεύουν με την Ιταλία, …διεξάγεται έλεγχος σ’ ολόκληρη των χώρα.. στόχος των αναρχικών είναι να διατηρήσουν την ένταση και να κάνουν πιο δύσκολο το έργο των δυνάμεων ασφαλείας». Εβδομάδες πριν οι ιταλικές αρχές είχαν επισημάνει την «επικινδυνότητα των ελλήνων αναρχικών», ενώ «αποκάλυψαν» ότι έχουν φακελωθεί «2000 επικίνδυνα στελέχη του αναρχικού μεσογειακού άξονα».
Ο άνεμος της εξέγερσης έχει δυναμώσει και το ξέρουν. Η φωτιά εξαπλώνεται σ’ ολόκληρη την πόλη. Και δεν μπορούν να την σταματήσουν. Ένα πολύχρωμο ποτάμι ανθρώπων – ξεχύνεται στους δρόμους, πολιορκεί την κόκκινη ζώνη, στήνει οδοφράγματα, αλλά και συγκρούεται με τους καραμπινιέρους. Χιλιάδες αναρχικοί δίνουν το παρών. Στις φλόγες τυλίγονται πολυτελή αυτοκίνητα, τράπεζες, κρατικά κτίρια και κλούβες αστυνομικών, ενώ πολιορκούνται αστυνομικά τμήματα και διοικητικά κτίρια φυλακών. Η ατμόσφαιρα αποπνικτική από τα δακρυγόνα και τους καπνούς, αλλά οι μάχες στους δρόμους  συνεχίζονται ολοένα και πιο σφοδρές.

Ο Κάρλο Τζουλιάνι πέφτει νεκρός με δύο σφαίρες στο κεφάλι, ενώ επιτίθεται με έναν πυροσβεστήρα σε αστυνομικούς που βρίσκονται σε τζιπάκι, το οποίο στη συνέχεια περνάει δύο φορές πάνω από το σώμα του… Τόσο κόστισε η ζωή ενός «επικίνδυνου» ταραχοποιού για το κράτος, ενός «τυχοδιώκτη» και προβοκάτορα για την αριστερά και το κοινωνικό φόρουμ: «Ήταν δουλειά των δυνάμεων της τάξης να σταματήσουν και να απομονώσουν τους βίαιους του Black Block. Εμείς, σε ότι μας αφορά, κάναμε την δική μας: τους κυνηγήσαμε και τους αφοπλίσαμε. Ένας από τους δικούς μας κατέληξε στο νοσοκομείο, επειδή του άνοιξε το κεφάλι ένας από τους Tute Nere… Τις εγγυήσεις που είχαμε δώσει τις τηρήσαμε: κατεβήκαμε στο δρόμο άοπλοι, σεβαστήκαμε τις διαδρομές που είχαν υποδειχθεί… Μετά τις βιαιότητες έπρεπε να ακυρώσουμε τη διαδήλωση του Σαββάτου; Τι θα είχε συμβεί αν αφήνονταν ελεύθερα 200.000 άτομα; Και δεν είναι μόνο αυτό. Χάρη στην αξιοπιστία του GSF, δεν έγινε Φαρ Ουέστ: εκείνη την Παρασκευή το βράδυ, μετά την δολοφονία του Τζουλιάνι, πολλοί ήταν έτοιμοι να βγουν στους δρόμους. Τους πείσαμε να μείνουν στους χώρους διαμονής τους», ( Β. Ανιολέτο, Corriere della Sera, 2 Αυγούστου 2001).

Η μνήμη είναι ένα κομμάτι ουρανού, αλέκιαστο από την υποκρισία και το ψέμα, ένα κομμάτι ουρανού που μπορείς να καρφώνεις τα μάτια σου αχόρταγα, ένα κομμάτι ουρανού που χωρά και θα χωρά για πάντα, όλα εκείνα και όλους εκείνους που αποκλείονται σαν παράσιτα έξω από τα συρματοπλέγματα του κάθε κινήματος. Εκεί μπορείς να αναζητήσεις το «αδύνατο» που έγινε δυνατό, τις ολοκάθαρες ματιές που φεγγίζουν τα μουτζουρωμένα πρόσωπα από τους καπνούς και τα δακρυγόνα, τα  πρόσωπα των αδελφών μας που ομόρφυναν τις πόλεις με ταραχές, φωτιές και οδοφράγματα, που άρπαζαν την επόμενη πέτρα για να την πετάξουν γιατί ήξεραν ότι δεν είχαμε τελειώσει ακόμη…



Εκεί, σ’ αυτόν τον ουρανό αν κοιτάξεις θα καταλάβεις γιατί λέμε ότι δεν υπάρχουν ήρωες, ότι δεν μπορείς παρά να αποστρέφεσαι κάθε είδους πολιτική, κάθε είδους εξουσία. Ανυποχώρητα αναρχικοί, ανυποχώρητα άνθρωποι. Με μια άσβεστη δίψα να καταλάβουμε τα λάθη μας, αλλά και τα λάθη των συντρόφων μας. Με ακλόνητη την πεποίθηση ότι δεν είμαστε «λίγοι», γιατί το πάθος μας για ελευθερία αψηφά το «αδύνατο».

Η εξέγερση του Ιούλη του 2001 στην Γένοβα και η δολοφονία του Τζουλιάνι δεν ήταν ένα πεφταστέρι, που ύστερα από μια σύντομη λαμπερή τροχιά έσβησε στο εξουσιαστικό σκοτάδι και ξεχάστηκε. Είναι από τα γεγονότα που θα φωτίζουν εκείνο, το δικό μας κομμάτι ουρανού που δεν σκοτεινιάζει παρ’ όλη την αγριότητα της ανελευθερίας, παρ’ όλη την κτηνωδία κάθε μικρού ή μεγάλου δυνάστη. Απλά συνεχίζουμε…

«Όταν η πλατεία αντιφεγγίζει από τις φωτιές, όταν τα πρόσωπα μεταδίδουν τη θερμότητα σε νέα πρόσωπα, όταν οι ενδιάμεσοι φεύγουν, τότε μένουμε εμείς και αυτοί. Καθαρός, αιώνιος διαχωρισμός που κάποιους φοβίζει. Γιατί; Η αλήθεια φοβίζει. Τα άκρα συναντιούνται, αλλά όχι για να λειτουργήσουν σε μια φανταστική διαλεκτική συμμαχία αντιθέτων. Μόνο για να προκαλέσουν το αύριο. Να πιέσουν το άγνωστο χρονικό σημείο της γέννησης ή της υποχώρησης. Μου φαίνεται πως τα κτίρια λάμπουν απ’ τις ανταύγειες –Η Ερμού λάμπει, η Μητροπόλεως λάμπει, η Φιλελλήνων λάμπει. Η πλατεία –από εκεί ρίχνουν δακρυγόνα. Γύρω μας αυτοκίνητα, σίδερα, πέτρες, σήματα της τροχαίας, αποκαΐδια. Ανεβαίνουμε ξανά προς την πλατεία –αυτοί υποχωρούν», (H Αόρατη Γραμμή).

Αναδημοσίευση από Συσπείρωση Αναρχικών