Αναδημοσίευση από το site Λόγιος Ερμής (08/09/14)
Την ώρα που έκανε κυριολεκτικά τον γύρο του διαδικτύου το κείμενο νοσηλεύτριας που εργάζεται σε ψυχιατρική κλινική του Δαφνίου, της Ίλντας Νταλί, με τίτλο "Συζήτηση με έναν τρελό" για τον διάλογό της με έναν τρόφιμο του Δαφνίου σχετικά με τη φωτογραφία του πνιγμένου παιδιού στα παράλια της Αλικαρνασσού, την ίδια ώρα ανακοινώθηκε η μεγάλη φωτιά που ξέσπασε στο Δαφνί, στην οποία είχαν ήδη καεί τρεις ασθενείς. Τέσσερις άνθρωποι, όπως προέκυψε, κάηκαν ζωντανοί, δεμένοι στα κρεβάτια τους, ως συνήθως για τα δεδομένα του Δαφνίου. Ας το ξαναπούμε άλλη μια φορά μήπως και το συνειδητοποιήσουμε: Κάηκαν γιατί ήταν ΔΕΜΕΝΟΙ στα κρεβάτια τους.
Δεν σοκαρίστηκε πολύ η «κοινή γνώμη»... Στην αρχή ήταν σαν ''θαύμα'' και μόνο το ότι μεταδόθηκε αμέσως η είδηση, γιατί η προηγούμενη είδηση τον Μάιο για τη δολοφονία μεταξύ τροφίμων στο Δαφνί, δεν μεταδόθηκε καν. Στην συνέχεια μεταδόθηκε πως ήταν αδιευκρίνιστοι οι λόγοι της απώλειας των τριών ατόμων. Στην συνέχεια ο τηλεοπτικός σταθμός Mega Channel ανέφερε πως οι άνθρωποι που κάηκαν ήταν «ακινητοποιημένοι». Αργότερα, το βράδυ, το Star ανέφερε πως ήταν αδιευκρίνιστοι οι λόγοι της πυρκαγιάς, ενώ στη διάρκεια του ρεπορτάζ αναφέρθηκε πως προκλήθηκε από ασθενή. "Τι χάλια κατάσταση, βρε παιδί μου, οι θεότρελοι να βάζουν φωτιές και να σκοτώνονται μεταξύ τους...! Κρίμα κρίμα...", θα μπορούσε να πει κανείς...
Για άλλη μια φορά κυριαρχεί από τη μια το συναίσθημα της λύπησης, από την άλλη η δικαιολογία ότι οι ασθενείς ήταν ''βαριές περιπτώσεις'', ενώ η βασική επίσημη αιτολογία είναι πως υπάρχει έλλειψη προσωπικού και υλικών. Αυτό δήλωσε και ο δήμαρχος Χαϊδαρίου, Μιχάλης Σελέκος, που εξελέγη με ποσοστό 70% στις τελευταίες εκλογές με το ΚΚΕ. Δήλωσε πως «το νοσοκομείο θα έπρεπε να έχει προσωπικό και υλικά να περιθάλπει τους ασθενείς». Και συμπλήρωσε... «Και ξέρετε για τι ασθενείς μιλάμε...»
Ακόμη και αν υπήρχε επαρκές προσωπικό, κάτι που αποτελεί την ΑΠΟΛΥΤΗ δικαιολογία στη διάρκεια των Μνημονίων, λες και πριν το Δαφνί δεν ήταν ''άσυλο για τους τρελούς'', θα σταματούσαν οι άνθρωποι αυτοί να είναι ''βαριές περιπτώσεις'', ζώα, κτήνη που δεν τα κρατάει τίποτα, ούτε η φαρμακευτική καθήλωση, ούτε το δέσιμο, ούτε η απομόνωση, ούτε κανένας περιορισμός; Θα σταματούσαν να είναι αυτό στο μυαλό μας; Προσωπικά είχα σοκαριστεί όταν έμαθα πως υπάρχουν ακόμη ψυχιατρικοί ασθενείς που δένονται, ακόμη και στο Δαφνί. Σοκαρίστηκα ακόμη περισσότερο όταν έμαθα πως αυτό είναι κάτι το συνηθισμένο. Και τώρα, με τόσες δικαιολογίες που επαναλαμβάνονται, έχω αρχίσει και το συνηθίζω...
Από την άλλη μεριά, μέσα σε ένα ψυχιατρείο λαμβάνονται ούτως ή άλλως, με πολύ ή λίγο προσωπικό, όλα τα μέτρα προστασίας για να μη συμβούν βίαιες πράξεις ούτε αυτοκτονίες, οι οποίες είναι πολύ εύκολο να συμβούν με οποιοδήποτε μέσον. Οπότε, πόσο εύκολο μπορεί να είναι για κάποιον έγκλειστο να βρει τα μέσα για να ανάψει μια τέτοια φωτιά; Ή πόσο εξαγριωμένος και εγκαταλελειμμένος μπορεί να είναι για να φτάσει μέχρι εκεί;
Αλλά δεν είναι μόνο εκείνος. Είναι και εκείνοι που λόγω της καθήλωσής τους κάηκαν. Για τις καθηλώσεις χρησιμοποιείται συνεχώς η δικαιολογία ότι γίνονται για την προστασία των ασθενών και για να μην ''βρει τον μπελά'' του ο ψυχίατρος ότι κάτι συνέβη στη βάρδιά του. Τώρα που έχουν χαθεί ΠΕΝΤΕ άνθρωποι μέσα σε λίγους μήνες, βρήκε κανείς τον μπελά του;
Από το ίδιο βράδυ άρχισαν οι κάθε είδους ψυχίατροι να δικαιολογούν τα αδικαιολόγητα. Όχι μόνο δεν έχουν το ''κεφάλι τους ήσυχο'', δένοντας τους ασθενείς, αλλά τώρα πρέπει να απολογηθούν κιόλας! Ε όχι, δα...! Ψυχίατροι, που δηλώνουν αποτροπιασμό για το γεγονός και εκφράζουν την άμεση ανάγκη να αλλάξουν τα πράγματα στα δημόσια ψυχιατρεία, δέχονται επιθέσεις από συναδέλφους τους. Τους χαλάνε την ησυχία, την ρουτίνα, τον μισθό, την θέση, με ή χωρίς έλλειψη προσωπικού!
Την επόμενη ημέρα, τα Μ.Μ.Ε. είχαν ήδη αποσιωπήσει το μισό μέρος της είδησης. Έκαναν συνεχώς και με έμφαση λόγο για τον δράστη - όχι ασθενή - που έβαλε τη φωτιά. Καμία αναφορά για τον λόγο που κάηκαν οι τρεις, αρχικά, τρόφιμοι. Κάηκαν γιατί ήταν δε-μέ-νοι! Για όποιο λόγο και να ξεσπούσε φωτιά στο ψυχιατρείο, το αποτέλεσμα θα ήταν το ίδιο. Γιατί απλά... Ήταν δεμένοι. Εν τω μεταξύ, οι νεκροί είναι τέσσερις. Ο ένας μεταφέρθηκε στο Αττικό Νοσοκομείο και υπέκυψε στα τραύματά του. Σαν να μην υπήρχε το τέταρτο θύμα για τα δελτία ειδήσεων. Το βράδυ της Παρσκευής, ψυχίατρος του Δαφνίου και επιστημονικός σύμβουλος του υπουργείου Υγείας, δήλωσε: «Ο ασθενής αυτός ήταν πάρα πολύ επικίνδυνος. Έχουμε στείλει πολλά έγγραφα για εκείνον. Δεν μπορούσαμε να τον κρατήσουμε εδώ. Έχουμε θρηνήσει στο παρελθόν θύματα και θα θρηνήσουμε και άλλα, αν δεν παρθούν μέτρα». Τόσο απλά... Τις επόμενες ημέρες προσπάθησαν να φορτώσουν στον δράστη της φωτιάς και το προηγούμενο έγκλημα στο Δαφνί. Αλλά δεν τους βγήκε...
Προφανώς οι ψυχίατροι και οι νοσηλευτές σαν την Ίλντα Νταλί, που βλέπουν τους έγκλειστους στο Ψυχιατρείο του Δαφνίου ή όπου αλλού σαν ανθρώπους, ΔΕΝ είναι και πολλοί... Και πριν αρχίσουμε να κατηγορούμε για μια ακόμη φορά την ''Πολιτεία'', που σίγουρα θα πρέπει να αναλάβει και αυτή τις ευθύνες της, ας αναρωτηθούμε όλοι ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ: Κατά πόσο όλοι εμείς σκεφτόμαστε ανθρώπινα; Η τρέλα όλους μας φοβίζει, και πάνω απ' όλα μας φοβίζει για τον ίδιο μας τον εαυτό. Αλλά ας φανταστούμε λίγο, αν νιώθαμε εμείς ότι τρελαινόμαστε, πώς θα νιώθαμε στην πιθανότητα να μας δέσουν, να μας καταστείλουν ή να μας κλείσουν μέσα; Και πώς θα νιώθαμε αν αυτό συνέβαινε επ' αόριστον;
Δεν ισχυρίζεται κανείς ότι οι παθήσεις με τις οποίες νοσηλεύονται πολλοί από τους ανθρώπους στο Δαφνί δεν είναι σοβαρές ή "πολύ σοβαρές". Βρίσκονται όμως εκεί για να θεραπευθούν ή τουλάχιστον να περιοριστούν αποτελεσματικά οι παθήσεις τους. ΔΕΝ είναι εκεί για να μετατρέπονται σε ζόμπι από τα βαριά ψυχοφάρμακα και να εγκαταλείπονται στα κρεβάτια τους δεμένοι. Και καλά να ήταν κάποιος, αν βρισκόταν για καιρό σε αυτή την κατάσταση, σίγουρα θα τρελαινόταν. Δεν χρειάζεται να είναι κανείς ψυχίατρος για να το καταλάβει αυτό. Εξάλλου, την είδαμε την αποτελεσματικότητα των ψυχιάτρων σε αυτές τις περιπτώσεις...
Από τον Λόγιο Ερμή, είχαμε πάει στο Δαφνί μετά την προηγούμενη τραγωδία, του Μαΐου, και μιλήσαμε με τους ανθρώπους εκεί. Μπορείτε να διαβάσετε το άρθρο εδώ.
Χρύσα Κουτρουμάνου, μέλος της συντακτικής ομάδας του logiosermis.net
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου