Δέκα χρόνια πριν, σε τούτη τη γειτονιά, ο Νικολά Τόντι, Αλβανός και υδραυλικός, ετών 25, έπεσε νεκρός «κατά λάθος», «κατά τη διάρκεια αστυνομικής επιχείρησης». Ο υπουργός δημόσιας τάξης και οι υφιστάμενοί του ήταν ακριβώς οι ίδιοι. Οι ιδέες ήταν ακριβώς οι ίδιες: η «εμφανής αστυνόμευση». Δέκα χρόνια μετά, έχουμε ξεχάσει αυτό το επεισόδιο - λυτοί και δεμένοι κανόνισαν να το ξεχάσουμε, όπως τόσα άλλα. Κι όμως, όσο κι αν ξεχνάμε, οι ίδιες αστυνομικές και πολιτικές πρακτικές βρίσκονται ακόμη μαζί μας. Οι πλατείες και οι δρόμοι μας έχουν γίνει μόνιμο πεδίο περιπολίας και «εξακρίβωσης στοιχείων».
Εν τω μεταξύ, μεγαλώνουμε μέσα σε ένα περιβάλλον μηδενικών μισθών και μηδενικού μέλλοντος. Δέκα χρόνια τώρα, χιλιάδες από εμάς δεν μπορούν καν να αποκτήσουν τη ρημάδα ελληνική ταυτότητα, τάχα λόγω «καθυστερήσεων», στην πραγματικότητα όμως γιατί βολεύει να βρίσκονται στο έλεος της αστυνομίας. Και δέκα χρόνια τώρα δεν καθόμαστε στα αυγά μας. Γινόμαστε όλο και πιο πλούσιοι γιατί γινόμαστε όλο και πιο πολυεθνικοί. Τα αφεντικά δεν ξεχνούν ότι πέρυσι τα σχολεία της χώρας έγραψαν τη «Μακεδονία» και τους φασίστες υποστηρικτές της εκεί που δεν πιάνει μελάνι. Δεν τους αρέσει που δυσκολεύονται να στήσουν τις σχολικές παρελάσεις τους, γιατί όλο και πιο λίγες από εμάς θέλουν να κάτσουν μπάστακες πίσω από την ελληνική σημαία. Τα αφεντικά βλέπουν τους δρόμους και τις πλατείες, τις μουσικές μας και τις γνώμες μας να γίνονται εστίες γνήσιων αντιμπατσικών και αντιφασιστικών συμπεριφορών.
Ο φόβος των αφεντικών είναι ένας και διαρκής: μήπως αυτού του είδους οι συμπεριφορές βρουν τρόπους να οργανωθούν ενάντια σε τούτο τον κόσμο. Οπότε κάνουν ό,τι μπορούν. Βασικά αποκαλούν τις συμπεριφορές μας «έγκλημα» και τις παραδίδουν στην αστυνομία για τα περαιτέρω. Γι' αυτό τα πάντα μετατρέπονται σε «βαριά εγκληματικότητα»: οι μπάφοι, η συμπεριφορά των οπαδών, το άραγμα δίχως λόγο, το κάπνισμα και... το ξύλο στα σχολεία, όπως μάθαμε πρόσφατα εδώ στον Βύρωνα.
Το σχέδιο είναι αυτές οι καθημερινές μας συμπεριφορές να περάσουν στην αρμοδιότητα της αστυνομίας. Και βασικά να περάσουμε εμείς στον έλεγχο της αστυνομίας. Γιατί όταν «υπάρχει πρόβλημα» με την τάδε πλατεία όπου «κάτι πολύ κακοί τύποι», ετών δεκαοκτώ, «πίνουν μπάφους», η «λύση» είναι να τους στριμώξουμε, να τους μαζέψουμε... τελικά να τους προτείνουμε μια συμφωνία - όποιος τσιμπήσει τσίμπησε - κι οι άλλοι στον κουβά.
Ξεχάσαμε τον Νικολά Τόντι. Πολύ κακώς.
Ξεχάσαμε, γιατί η πλατεία, η νύχτα και το 1312 είναι καλά, αλλά δεν είναι αρκετά.
Ξεχάσαμε, γιατί δεν έχουμε οργανωθεί με τον τρόπο που φοβούνται.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου