Εθνικολαϊκισμός: η αισθητική της κυβερνητικής αριστεράς

Η παραπάνω εικόνα, δυστυχώς, δεν είναι προϊόν σάτιρας. Δημοσιεύτηκε στο γνωστό blog "πιτσιρίκος" συνοδεύοντας ένα άρθρο με τίτλο "Μήπως ήταν χουντικός ο Κολοκοτρώνης", στο οποίο επιδοκιμάζεται όχι μόνο η σύμπλευση αριστεράς και δεξιάς, αλλά και η εθνικιστική φιέστα για την 25η Μαρτίου που οργανώνει ο Καμμένος. Ο τελευταίος μάλιστα πόσταρε και από το δικό του λογαριασμό στο twitter τη συγκεκριμένη εικόνα, η οποία αποτελεί απ' ό,τι φαίνεται δείγμα της αισθητικής που προάγει (χιουμοριστικά ... ) η τωρινή κυβέρνηση και οι διαδικτυακοί υποστηρικτές της. Γιατί, άλλωστε, να μας ενοχλούν τα εμβατήρια και οι περήφανες πολεμοχαρείς πτήσεις των ελληνικών F16 πάνω από το κέντρο της Αθήνας, αφού όπως γράφει και ο blogger "πιτσιρίκος": "Είναι σημαντικό, αυτή τουλάχιστον την περίοδο, οι Έλληνες να μην φάνε για μια ακόμα φορά τη φόλα του διχασμού και της διχόνοιας, ώστε να δείξουν στους «εταίρους» πως είναι ενωμένοι και αποφασισμένοι. Ας μην επιτρέψουμε σήμερα σε κανέναν να μας χωρίσει σε αριστερούς και δεξιούς. Αριστεροί και δεξιοί θα ζήσουμε σε αυτή τη χώρα. Και θα διαφωνήσουμε πολλές φορές μεταξύ μας. Αλλά πρώτα πρέπει να υπάρχει η χώρα". Έτσι, απλά και καθαρά, για να ξέρουμε τι μας γίνεται.

L.

Παρακάτω αναδημοσιεύουμε ένα άλλο σύντομο κείμενο (από το site provo-άγνωστοι γνωστοί) , όχι σάτιρας, αλλά κριτικής, γιατί ο εθνικισμός ποτέ δεν ήταν κάτι αστείο.


Εθνικολαϊκισμός: η αισθητική της κυβερνητικής αριστεράς
 
(posted by: Μίσος Ταξικό)
 
H πραγματικότητα, λένε, ξεπερνά κατά πολύ την φαντασία. Ακόμα και την πιο καλά τεκμηριωμένη επιστημονική, θα προσέθετα. Αν και σε καμιά περίπτωση δεν είμαι σε θέση να μιλήσω, από θεωρητικής άποψης, για την αισθητικοποίηση της πολιτικής ή τον ρόλο της πολιτικής στην αισθητική και πάει λέγοντας, παρ’ όλα αυτά, το μήνυμα της αισθητικής της παραπάνω γελοιότητας είναι ξεκάθαρο.

Ο ΣΥΡΙΖΑ μπορεί να αναγκάστηκε υπό το βάρος της ρεαλπολιτίκ -βασικά των πολιτικών αναγκών του κεφαλαίου, να δεχτεί (όχι ότι ζορίστηκε…) την ακροδεξιά πατερίτσα των ΑΝ.ΕΛ, προκειμένου να συσταθεί κυβέρνηση. Επέλεξε, όμως, ξεκάθαρα, να πατήσει πάνω στο πιο παλιό παραμύθι των αφεντικών προκειμένου να υφαρπάξει την κοινωνική συναίνεση (και πως θα μπορούσε διαφορετικά δηλαδή): τον πατριωτισμό σε εθνικολαϊκιστική έκδοση – αν θεωρήσουμε πως υπάρχει διάκριση μεταξύ πατριωτισμού και εθνικισμού ή έστω μια μικρή διαφορά (σίγουρα οι αριστεροί θα έχουν ενστάσεις). Η αισθητική που έντυσε την πρόσφατη πατριωτική αναβίωση, είναι αυτή που παράχθηκε μαζικά από τους αγανακτισμένους  από το 2011 και ύστερα και συντροφεύει έκτοτε το … λαό σε κάθε παρόμοια εκδήλωσή του.

Στο πλαίσιο αυτό,  λοιπόν, και εν όψει της μεγάλης εθνικής γιορτής για την επανάσταση του ’21, ο λαός θα γιορτάσει για άλλη μια φορά τα εθνικά του συμφέροντα με τανκς στους δρόμους, στρατιωτική καύλα, μαθητικές παρελάσεις κ.ο.κ. Η φετινή, βέβαια, ακριβώς επειδή έχει αυξημένη σημασία για την αριστεροδεξιά κυβέρνηση εθνικής ενότητας, θα λάβει και αισθητικές διαστάσεις ακόμα πιο κιτς, ακόμα πιο εθνικολαϊκές προκειμένου να εμπεδωθεί το παραμύθι ή τελοσπάντων να αναπαραχθεί (δεν ισχυρίζομαι πως με κάποιο τρόπο ο λαός είναι ξεγελασμένος, σε καμιά περίπτωση).

Ευκαιρία είναι να εκφράσει ο λαός τα αισθήματά του υπέρ της κυβέρνησης και των εθνικών διαπραγματεύσεων, κατά των γερμανών, των ναζί, της μέρκελ, του ντράγκι και όποιον άλλο πάρει η μπάλα. Εκτός βέβαια από τα ντόπια αφεντικά. Αυτά, έτσι κι αλλιώς, εμπεριέχονται στην εθνική ενότητα. Έτσι, απ’ ό,τι διαβάζουμε, το εθνικοπατριωτικό κιτς και τα τανκς θα συμπληρωθούν από νταούλια και τσάμικα σε τίποτα αστικο-βουκολικές εκδηλώσεις. Και βέβαια, το ενδιαφέρον με αυτή την αισθητική, είναι πως υπάρχει μια ειρωνεία προς όλο αυτό η οποία ακριβώς ”νομιμοποιεί” το όλο σκηνικό της ”λαϊκής γιορτής εθνικής ομοψυχίας”.

Ακριβώς έτσι, ο υπουργός ΥΠΕΘΑ κος Πάνος Καμμένος μας πληροφορεί πως οι καλοπροαίρετοι θα αντιμετωπίσουν με χιούμορ το εθνικολαϊκιστικό κίτς στο κάλεσμά του για εθνική ανεξαρτησία και με μίσος οι γερμανοτσολιάδες. Λοιπόν διαλέξτε. Προσωπικά, σε κάθε περίπτωση επιλέγω μίσος, ταξικό όμως.